“በዚያም ሳሉ የመውለጃዋ ወራት ደረሰ፥ የበኵር ልጅዋንም ወለደች፥ በመጠቅለያም ጠቀለለችው፤ በእንግዶችም ማደሪያ ስፍራ ስላልነበራቸው በግርግም አስተኛችው።” የቅዱስ ሉቃስ ወንጌል 2:6-7

ጌታችንና አምላካችንና መድኃኒታችን ኢየሱስ ክርስቶስ የዛሬ ሁለት ሺህ ዓመት የጠፋውን የሰውን ልጅ፤ እኔን፤ አንቺን፤ አንተን፤ እኛን፤ ሊያድን ወደዚህች ዓለም ተወለደ፡፡ ለሰው ሁሉ የሚያበራው እውነተኛ ብርሃን ተወለደ፡፡ ህይወት ተገለጠ፡፡ የሚታዩትንና የማይታዩትን ሁሉ የፈጠረ ሁሉን ቻይ ኃያል አምላክ ወደዚህች ምድር ሲወለድ ራሱ የፈጠራት ምድር፤ ራሱ የፈጠራቸው የሰው ልጆች በአጀብ በሰልፍ አልተቀበሉትም፡፡ ሌላው ቀርቶ የሚወለድበትን ስፍራም አልሰጡትም፡፡ ጌታችንና መድኃኒታችን ኢየሱስ ክርስቶስ  ሊወለድ በተቃረበበት ጊዜ በዘመኑ ገናና ከነበረው ንጉሥ ከአውግስጦስ ቄሳር ሰው ሁሉ እንዲመዘገብ አስቸኳይ አዋጅ ታወጀ፡፡ ቅዱስ ዮሴፍም የጌታችንንና እና የመድኃኒታችንን እናት ቅድስት ድንግል ማርያምን ይዞ ወደ ቤተልሄም ተጓዘ፡፡ በመንገድ ላይ ሳሉም መውለጃዋ ደረሰ፡፡ ነገር ግን ማደሪያውን ማረፊያውን ቤት ሁሉ ሰዎች ቀድመው ይዘውት ነበርና የምትወልድበትን ስፍራ ሊያገኙ አልቻሉም፡፡ ሁሉንም ቦታ ሰዎች ተሽቀዳድመው ይዘውታል፡፡ መውለጃዋ ለደረሰ እናትም የሚራራ ልብ አልነበራቸውም፡፡ ስለዚህ የሰውን ሰፈር ትተው ወደ እንስሶች ማደሪያ ወደ በረት ሄዱ፡፡ የሰው ልጅ ያልተቀበላቸውን እንስሳት አስተናገዷቸው፡፡ እናቱ ቅድስት ድንግል ማርያም ግን ይህንን የሰማይ ስጦታ ይህንን የሰው ሁሉ መድኃኒት ብርድ እንዳይመታው በያዘችው ጨርቅ ጠቀለለችው፡፡ የእናት አንጀትዋ እየተንሰፈሰፈ ተጠነቀቀችለት፡፡ እርስዋ ራስዋ አራስ ስለሆነች ሰውነትዋ እንክብካቤ ቢያስፈልገውም እናት ናትና ራስዋን ረስታ እርሱን ትንከባከብ ነበር፡፡